Saturday, September 29, 2007

ေအာင္ျမင္မူကိုရရန္အတြက္ဘာေတြလိုသလဲ

I copy this article from www.mizzima.com.

အေရးႀကီးျပီ ေခါင္းေအးဖို႔ လိုပါတယ္
စက္တင္ဘာလ ၂၈ ရက္၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္
ဒီကေန့အေျခအေနခါတိုက္ပြဲကိုအရႈံးအႏိုင္ဆံုးျဖတ္မယ့္အေျခအေနေရာက္လာျပီ။စစ္သားကိုစစ္သားလိုေတြျပီးရင္ဆိုင္ရမွာမို႔
ဒါဟာအဆံုးအျဖတ္တိုက္ပြဲလို႔သံုးသပ္ရမယ္။ဒီတိုက္ပြဲဟာအေရးႀကီးသလိုဗ်ဴဟာမွန္ျပီး သတိၱမွန္ဖို႔ လိုတယ္။

ဒီကေန႔ အေျခအေနကိုဒီေလာက္ျမန္လာလိမ့္မယ္လို႔မေမ်ွာ္လင့္ခဲ့ၾကဘူး။ဝုန္းဒုိင္းႀကီးေရာက္လာေတာ့ကိုင္တြယ္ရတာခက္တယ္။
ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းမွာစိတ္ျငိမ္ေသြးေအးဖို႔ အဓိက လိုအပ္ပါတယ္။ဒီကေန႔ အဓိကက်တဲ့အခ်က္ဟာ အရွိန္မပ်က္သြားဖို႔လိုတယ္။
လူထုေၾကာက္' မသြားဖို႔ လိုပါတယ္။ စစ္တပ္က ေၾကာက္သြားေအာင္ပစ္တာ။ဒါေပမယ့္ဒင္းတို့မွာလည္းျပႆနာရွိတယ္။
ျပႆနာကဘာသာေရးပဲ။သံဃာကိုပစ္တာလူကိုပစ္တာနဲ့မတူဘူး။ဒါေၾကာင့္ ၈၈ ကလိုအရမ္း မပစ္ႏိုင္ဘူး။အရမ္းႀကီး ပြဲၾကမ္းလို႔
မရဘူး။ သူတုိ႔လည္းအေမွာင္ထဲလမ္းေလ်ွာက္သလို ေလ်ွက္ေနရတယ္။ကိုယ့္ဖက္ကလဲတခ်ီထဲအရမ္းက်သြားရင္လူထုေၾကာက္သြား
ႏိုင္တဲ့အႏၱရာယ္ရွိတယ္။တပြဲထဲအရမ္းက်သြားရင္လူထုကေၾကာက္ရင္ေၾကာက္၊မေၾကာက္ဘဲေပါက္ကြဲသြားရင္ပြဲျပီးျပီပဲ။
ဒါကိုဘယ္သူမွမသိဘူး။မစြန့္ရဲဘူး။မယူရဲဘူး။တိုက္ပြဲဆိုတာရလာဒ္ကိုေမွ်ာ္ကိုးႏိုင္မွ၊Calculated Risk လို႔ေခၚတဲ့မွန္းလို့ရတဲ့စြန့္စားမႈပဲ
လုပ္ရဲတယ္။မွန္းမရတာကို မစြန့္စားရဲၾကဘူး။

စစ္ပြဲတိုင္းမွာစစ္ဗိုလ္ဆိုတာကိုယ့္တပ္ကိုယ္ေျခမႈန္းမခံရဖို႔သတိရွိရမယ္။ယေန့အေျခအေနမွာစစ္တပ္ကစုရပ္ကိုသိေနတယ္။
ေရႊတိဂံုနဲ့ဆူးေလမွာႀကိဳျပီးတပ္ေတြခ်၊လူထုေၾကာက္ေအာင္သတ္ျပလုပ္ေနတယ္။ဒါေၾကာင့္ေျမအေနအထားနဲ့တိုက္ပြဲအတြက္္ႀကိဳတင္
မႈမွာဒင္းတို့ကအသာရေနတယ္။ပစ္မဲ့စစ္သားနဲနဲသံုးျပီးျဖိဳခြင္းနိုင္တယ္။ဒါေၾကာင့္စုရပ္ကိုခြဲပစ္ဖို့အခ်ိန္တန္ျပီ။ေျပာက္က်ားစစ္ပံုသဏၭာန္
ေနရာခြဲျပီးလူစုဆႏၵျပေရာက္လာရင္ေဖ်ာက္လိုက္နဲ့လ်ွပ္တျပက္ဝင္တိုက္ျပည္သူနဲ့ေရာတဲ့တိုက္စစ္ေျပာင္းရမယ္။အဓိကအရွိန္မပ်က္
ဖို့နဲ့ေခါင္းေဆာင္မႈမျပိဳကြဲဖို့ပဲ၊ရန္သူကိုမီးဝိုင္းသလိုျဖန့္တိုက္ရမယ္။ေခြးရူးလိိုဟိုဖက္ေျပးလိုက္၊ဒီဖက္ေျပးလိုက္လုပ္ရမယ္။ဒါမွကိုယ္က
ဦးမယ္။Element of Surprise ရလာမယ္။ ရန္သူ ေသြးေျခာက္ျခားလာမယ္။

ကိုယ့္တပ္ကိုယ္သံုးတဲ့ေနရာမွာလည္းသံဃာေတာ္ေတြကိုမဲရင္ေက်ာင္းသားကဦးေဆာင္လုိက္အလုပ္သမားကဦးေဆာင္လုိက္အရပ္သားကဦးေဆာင္လိုက္နဲ့လူထုပါဝင္မႈပံုသၭာန္ကိုေရာပစ္ရမယ္။အဓိကကဖိႏွိပ္ဖို့တည္ၾကက္Targetကိုျဖန့္ေပးရမယ္။ အားလံုးကိုတခ်ိန္တည္း
လိုက္မရွင္းႏိုင္ဖူး။ ဒါအဓိကပဲ။တခ်ိန္တည္းမွာဘာသာေရးလိုက္စားၾကည္ညိဳတဲ့စစ္ဗုိလ္စစ္သားေတြကိုတိုင္တည္စည္းရံုးပါ။
သန္းေရႊသံဃာေတြကိုေစာ္ကားတာရွားဘုရင္ကိုခုိေမနီ (Khomeini) ဘာသာေရးနဲ့တိုက္သလိုတိုက္ရမယ္။ ရွားဘုရင္ဟာပထမ
ရက္ရက္စက္စက္ပစ္ခဲ့ေပမယ့္ဘာသာေရးကိုပစ္မွားရတာမို့ေနာက္ဆံုးေသနတ္ေျပာင္းေတြစိုက္ျပီးအမိန့္မနာခံေတာ့ထြက္ေျပးရတာပဲ။
က်ေနာ္တို့လည္းဒီသခၤန္းစာကုိယူျပီးသန္းေရႊႀကီးဘာသာ၊သာသနာနဲ့ ဘုရားသားေတာ္ေတြကိုေစာ္ကားတာကိုေဖာ္ထုတ္ျပီး ဘာသာေရး
ကိုင္းရိႈင္းတဲ့စစ္ဗိုလ္စစ္သားေတြကိုေတာင္းဆိုစည္းရံုးရမယ္။ျပည္ပမွာေရာက္ေနတဲ့စာေရးေကာင္းတဲ့သူေတြကလႈံ႔ေဆာ္စာေတြဝိုင္းေရး
ေပးၾကပါ။သံဃာကိုေစာ္ကားတာ၊မေက်နပ္တဲ့စစ္ဗိုလ္စစ္သားေတြရွိတယ္။သူတုိ့လည္းမႏုိင္ေသးလို့အံႀကိတ္ေနၾကတာပဲ။
ႏိုင္,ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့အရိပ္ျမင္တာနဲ့ျခံဳထဲကထြက္လာၾကပါလိမ့္မယ္။သူတို့သတၱိဝင္လာေအာင္လုပ္ဖုိ့ကအားလံုးရဲ့တာဝန္ပဲ။

ဒီတပြဲမွာ၈၈နဲ့ကြာတာကေခါင္းေဆာင္ေတြနံမည္ထြက္မလာပါ။ကိုယ့္တာဝန္နဲ့ကိုယ့္အသိစိတ္ဓာတ္နဲ့ပါဝင္လာၾကတာမို့ဗကသလို
ဗဟိုဦးစီးစနစ္မရွိဖူး။ဒါဟာေကာင္းတဲ့တခ်က္ျဖစ္ျပန္တယ္။ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ဘယ္သူ့ကိုဖမ္းရမွန္းမသိေလ၊ကိုယ္ကအေမွာင္
ထဲကေနျမင္ေလပဲ။ကိုယ္ေပ်ာက္ရံုမကနယ္ေျမခြဲထားၾကပါ။အလံုကလူကစမ္းေခ်ာင္းမွာလႈပ္ရွားမႈျပီးရင္ရန္ကင္းလွည့္၊ျပီးေနရာေရႊ့ကစားပါ။သူတို့မွာလူမရွိပါဖူး။၁ဝေယာက္က၁ဝဝကိုဖမ္းႏိုင္တယ္။ျပန့္ေနတဲ့လူ၁ဝဝဝကိုလိုက္ဖမ္းဖို့ဒင္းတို့မွာအင္အားမရွိဘူး။

ဒီေျပာက္က်ားသၭာန္လႈပ္ရွားမႈအရွိန္ရလာေအာင္လုပ္ရမယ္။တျမိဳ့ထဲမဟုတ္ဘဲျမိဳ့တိုင္းျပန္ဖုိ့လိုတယ္။နယ္ျမိဳ့ေတြမွာကိုယ္ကအားသာတယ္။လူထုကျမိဳ့ခံႀကံ့ဖြတ္နဲ့ငဖါးေတြကိုသိတယ္။ဒါေၾကာင့္နယ္ျမိဳ့ေတြမွာအင္အားႀကီးလာေအာင္ႀကိဳးစားရမယ္။ဗ်ဴဟာကစစ္တပ္ကလူအင္အား
အတိအက်ပဲရွိတယ္။Limited Number စစ္ပုလိပ္၊လံုထိန္း၊ MI အတိအက်ပဲရွိတယ္။လိုမွဆြဲထုတ္လို့မရဘူး။ဒါေၾကာင့္အရပ္၈မ်က္ႏွာကို
ဝိုင္းျပီး စနစ္ Overdrive ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရမယ္။

ျပီးရင္ၿမ့ဳိသိမ္းတိုက္ပြဲေတြလာမယ္။အမ်ဳိးသားစိတ္၊Nationalismကိုေဖာ္ထုတ္ရမယ္။ဒါကေနာက္တဆင့္။ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းကျပန့္ေနေတာ့
အဖြဲ့တိုင္းနဲ့ေျပာခြင့္မရလို့ဒီကေရးလိုက္တာပါ။ဒီတခ်ီပဲ ညီေနာင္တို့ေရ တင္းခံထားပါ။ခါးေတာင္းႀကိဳက္၊မာန္တင္းျပီးတိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိး
အတြက္တိုက္ၾကရေအာင္။သံဃာေက်ာင္းသားလူထုအားလံုးကိုအေလးျပဳပါသည္။တသက္မွာဒီတခ်ီပဲရမယ္။
ႏိုင္ေအာင္တုိက္ၾကရေအာင္။အားလံုးကို ေလးစားဂုဏ္ျပဳပါတယ္။
အသက္ေပးသြားသူအားလံုးကို အေလးျပဳလွ်က္
ဆက္လက္တင္ျပ ေဆြးေႏြးသြားပါမည္ ...

ဘိုဘိုေက်ာ္ျငိမ္း

No comments: